Ik werk veel samen met organisaties die activiteiten organiseren voor kwetsbare mensen. Denk aan ouderen- en welzijnsorganisaties, kerken, verzorgings- en verpleeghuizen of goede doelen. Ze hebben een groot netwerk en zetten allerlei communicatiemiddelen in om hun doelgroep te bereiken. Maar toch hoor ik vaak van hen: “het lijkt alsof we onze doelgroep niet bereiken”. Met als gevolg: weinig deelnemers voor de activiteiten die georganiseerd worden.
Obstakels
Mijn ervaring is dat dit heel veel te maken heeft met obstakels. Ik denk dat veel communicatie vanuit deze organisaties kwetsbare mensen wel bereikt. Maar ik denk ook dat veel van hen obstakels ervaren om naar dergelijke activiteiten toe te gaan. Ik probeer medewerkers van deze organisaties te laten begrijpen wat die obstakels zijn en wat die met mensen doen.
Niet naar het kerstdiner
Een voorbeeld: ik ken een vrouw die te maken heeft met psychische kwetsbaarheid en hierdoor nauwelijks meer de deur uit komt. In een huis-aan-huis krantje leest ze over een kerstdiner in haar buurt. Op het oog een aantrekkelijke uitnodiging, maar in het hoofd van deze vrouw doemen meteen allerlei obstakels op: “Ik heb niets fatsoenlijks om aan te trekken naar zo’n chique diner. Ik weet niet met wie ik praten moet, er zit vast niemand op mijn verhaal te wachten. En als niemand mij bij de deur ontvangt durf ik toch niet naar binnen te gaan…” Allemaal obstakels in iemands hoofd, die zeker niet uniek zijn. Het is zo zinvol om hier als hulpverlenende organisatie bewust van te zijn.
Drempels verlagen
Vanuit Kwetsbaarheid in de wijk denk ik mee over dit soort obstakels bij kwetsbare mensen. Om verder te gaan met bovenstaand voorbeeld. Is het een idee om vooraf aan het kerstdiner een inloopavond te organiseren waar mensen kleding kunnen lenen of een kleine make-over krijgen? Kunnen we de gastvrouwen die tijdens het diner aanwezig zijn niet al eerder in contact brengen met de doelgroep? Zodat ze elkaar al kennen en een praatje bij binnenkomst of aan tafel gegarandeerd is. Wat de aanpak ook is, het gaat erom om zicht te krijgen op mogelijke obstakels en hier als organisatie iets mee te doen. In het voortraject van een activiteit, in de bejegening en in de communicatie. Samen met organisaties kijk ik hoe we aan kunnen sluiten bij de doelgroep en drempels kunnen verlagen.
Reflecteren
De wil om te geven sluit niet altijd aan bij de behoefte van de ontvanger. Het is dus waardevol om als organisatie regelmatig te reflecteren: kunnen we dingen ook op een andere manier aanvliegen, om dichter bij de belevingswereld van de doelgroep te komen? Neem weer het eerder genoemde kerstdiner. Met een organisatie kwam ik na gesprekken en workshops tot de conclusie dat ze zo’n diner helemaal niet zelf moesten gaan organiseren. Ze konden beter op zoek gaan naar buurtbewoners die de organisatie ervan op zich wilden nemen voor een diner in hun eigen buurthuis. Omdat de drempel om te komen voor mensen met een kwetsbaarheid in dat geval veel lager was. Er was al verbinding tussen hen en buren in de wijk, dus hier konden we gretig gebruik van maken. Een win-win situatie dus!
Wilt u samen met mij kijken naar mogelijke obstakels die leven bij uw doelgroep en hoe we hier mee om kunnen gaan? Mail of bel me dan gerust voor meer informatie over mijn workshops, gesprekken en observaties.
Petra van der Horst
Kwetsbaarheid in de wijk
Recente reacties